Stany towarzyszące

Nerwica

W nerwicy stanem dominującym jest lęk, jest to objaw osiowy i można powiedzieć, że nie istnieje nerwica bez lęku. Często mylona jest z depresją, w której lęk też występuje, choć nie jest głównym jej objawem i nie musi się pojawić, żeby móc zdiagnozować tę chorobę. Lęk w nerwicy występuje pod różnymi postaciami: wolno płynący, umiarkowany, nieprzyjemne uczucie stałego niepokoju lub lęk napadowy. Człowiek cierpiący na nerwicę jest świadomy nierealności swoich lęków, nie potrafi jednak zatrzymać ich. Nerwicę nie leczy się lekami, ale psychoterapią.

Na skutek cierpień, izolacji, ograniczeń psychicznych i skutków życia w ciągłym napięciu i niepokoju obok nerwicy pojawiają się objawy depresyjne.

Alkoholizm

Powiązanie między chorobą alkoholową, a depresją jest złożone. Depresja może poprzedzać uzależnienie od alkoholu. Człowiek nieradzący sobie z objawami depresji, z izolacją i bezsensem destruktywnie koi swój ból w alkoholu, znieczula się w te sposób i próbuje uciec od problemów. Z drugiej strony często depresja występuje jako powikłanie choroby alkoholowej. W związku z konsekwencjami wynikającymi z nałogowego picia, człowiek uzależniony ponosi wiele strat w ważnych sferach życiowych – rodzinnej, zawodowej, zdrowotnej, osobistej, a wraz z ich natężeniem pojawiają się objawy depresji. Poza tym alkohol negatywnie wpływa na centralny układ nerwowym, zaburza płynność błon komórkowych oraz układy neuroprzekaźników. Zaburzenia w neuroprzekaźnikach mogą prowadzić do depresji.
Leczenie depresji nie może zastąpić leczenia uzależnienia.

Zaburzenia odżywiania

Zaburzenia odżywiania takie jak anoreksja nervosa, bulimia nervosa i zaburzenia polegające na objadaniu się to jednostki chorobowe, które wpływają na sposób odżywiania oraz na postawy i odczucia wobec jedzenia.Wiążą się z nieakceptacją własnego ciała, samego siebie, niskim poczuciem własnej wartości, stawianiem sobie destrukcyjnych celów związanych z utrzymaniem (uzyskaniem) upragnionej wagi. Zaburzenia odżywiania często prowadzą do izolacji społecznej, niezadowolenia z siebie, napadów lęku, poczucia winy. Z czasem występują objawy depresyjne.

Choroby przewlekłe

Choroby przewlekłe takie jak np. cukrzyca, nadciśnienie, nowotwory, stwardnienie rozsiane, choroby neurologiczne wymagają od chorego ciągłej mobilizacji, konfrontacji z bólem, utratą sprawności, zmierzeniem się z innym funkcjonowaniem w rolach rodzinnych, zawodowych, niedoskonałością systemu opieki medycznej. Wycięczenie bólem, stresem związanym z leczeniem i niewiadomą dotyczącą własnego przeżycia i jakości życia, jak również ograniczenia, które pojawiają się przy chorobach przewlekłych są dużym obciążeniem psychicznym, finansowym i emocjonalnym. Pojawia się czasami izolacja społeczna i utrata więzi. Stan przewlekłego obciążenia organizmu i psychiki chorobami może prowadzić do depresji.